Salvador de Bahia

Salvador.... volgens horen zeggen een gevaarlijke maar mooie stad. De Afro-Braziliaanse stad gelegen aan de atlantische oceaan. Waar volgens de bevolking de Braziliaanse cultuur het meest voelbaar is. Capoeira en samba vind je op elke hoek van de straat. En elk huis heeft wel weer een andere kleur om je op te vrolijken.
We hadden voor het Alpha hostel gekozen, of ja.. gekozen?! Het was zowat de enige optie die nog beschikbaar was, en nog belangrijker ook de telefoon op nam. We kwamen laat in de avond aan. De taxi chauffeur had grote moeite met het vinden ervan. Hij leek elke guesthouse te kennen behalve ons plekje. En iedereen die hij om raad vroeg keek of hij mentaal gestoord was. Ik kreeg een beetje een benauwd gevoel. Van wat heb ik nu toch weer uitgezocht. En waarom laat ik me toch elke keer weer overhalen om eerder naar de kroeg te gaan in plaats van wijs thuis te blijven. En een plan van aanpak te maken over vervoer en verblijfplaatsen. Nee, voor sommige werkt dat. Bij mij blijkbaar niet. Uiteindelijk kom je er toch wel. Of we zien wel. Alles komt goed.Die gedachten vertellen je dat wat je ook doet altijd de juiste keuze is. Heerlijk een beetje zelf reflectie..
Alpha hostel was eindelijk verschenen op de radar van onze (steeds meer vloekende) taxi chauffeur. Het lag namelijk in een steegje en het naam bordje was er af gevallen. Bij aanbellen deed een man open die ik niet anders kan beschrijven als een grote gorrila met een splaakgeblek. Wat kwijl drupte er langs zijn mondhoeken alsof ik een tros bananen in mijn backpack had zitten. Wat zijn naam was is nooit duidelijk geworden. Bokito was passend voor hem en hij leek er vrede mee te hebben. Voor hem was ik meer een Mellow dan een Menno.
De kamer had een luxe die je dan ook verwacht van een goedkoop budget hostel. Ventilator die meer de voordeur koelde dan ons, een krakend bed, wat behang los en een badkamer die ruikt alsof er 10 natte honden er perminent in gewoond hebben. Het werd meteen duidelijk dat deze kamer al veel meer mee gemaakt heeft dan ik ooit zal doen.
We zijn gelocaliseerd in Barra een deel van de stad dat als veilig word beschouwd en veel backpackers een beetje rondhangen. Wat is er in Salvador allemaal te zien; een paar stranden, een oude vuurtoren, wat beelden van onze lieve jezus maar waar het allemaal om draait is de Cidade Alta. Ofwel Pelourinho. Een door UNESCO verklaard gebied vol kleurvolle koloniale huizen en kerken. Een gebied waar veel scholen zitten waar capoeira, dans en muziek word beoefend. Dit zie je, merk je en voel je ook als je door de smalle steegjes rond dwaalt.
Wat ik gemerkt heb is dat je over veiligheid niet al te druk hoeft te maken. Tot nu toe heb ik me niet onveilig gevoelt. Misschien is het geluk maar mijn mening is meer je gezond verstand te gebruiken. Ja, je leest het goed. Deze brabantse jongen heeft wel degelijk gezond verstand. Een gezond verstand waar PVV kamerlid Hero Brinkman jaloers op zou zijn geweest toen hij die barman voor zijn bek sloeg. De brazilianen zijn goede en erg vriendelijke mensen en zullen je altijd helpen. Wat regelmatig nodig is met mijn niveau Portugees. Natuurlijk heb je er rotte appels bij zitten maar ik heb ze nog niet gezien.

Die avond lag een dinner show in de planning. Bij aankomst was deze gesloten. Soms is het handig om meerdere restaurants in gedachten te hebben in gevallen als deze. Helaas denk ik daar niet zo over na. Mijn gedachten keken meer uit naar al die dansende, schuddende kontjes die in de show zouden zitten. Teleurgesteld eindigden we dan ook in het enige restaurant op loop afstand. Een Sushi restaurant. Zelf nog nooit sushi gehad. Ik hou nu eenmaal niet van rauwe vis en rijst. Maar wie niet waagt die wint nooit. We eindigden met de SOHO special, een 38 stuks sushi schotel, een fles wijn en een raar toetje met sterke drank. Dit totaal bracht de rekening net zo hoog als 4 dagen accomedatie voor ons beiden. Het was erg lekker en af en toe moet je jezelf verwennen. Maar dan bedoel ik ook echt af en toe.

De volgende dag gingen we lekker de hele dag luieren op het strand. We hadden een tour geboekt naar 2 eilanden voor de kust van Salvador.
Het boeken van deze tour ging op erg komische wijze. Ik heb namelijk een shirt met een mythisch figuur erop die blijkbaar op st George lijkt. Ze hebben hier het geloof hoog in de bol zitten. Om dat te bewijzen liet starten de man meteen google en youtube. Hij had gelijk, hij lijkt erop als je een beetje je fantasie gebruikt. Maar toen ze de naam van Sarah-Jane hoorde werden ze helemaal gek. Dat blijkt een oude samba zangeres te zijn uit de jaren 80. Youtube volume op max en er werd meteen gedanst. We deden gezellig mee waar ze erg om moesten lachen. Wat wij deden leek meer op een kruising tussen samba, de stoelendans en mischien ook nog wel de volgeltjes dans. Mijn voetjes zijn niet zo snel als die van onze donkere vrienden. Na dit verschijnsel kregen we nog korting ook nog.
Op de boot hadden we weinig aanspraak tussen al die Portugezen. En niemand sprak een woord Engels. En dat had ik ook niet nodig. Zon, zee en strand. Een beetje zwemmen en een x aantal pilsjes doen de zon snel onder gaan. De eilandjes zijn leuk en fijn om even te ontsnappen uit de drukte van de stad. Bij terugkeer moe en verbrand naar bed gegaan voor onze vroeg in de ochtend vertrekkende bus richting Itacare. Een surfstadje, om daar te komen moeten we een aantal connecties maken met bussen. En als we er een missen eindigen we in the middle of nowhere. Wat eigenlijk best aantrekkelijk is.
Dits was Salvador. Itacare we komen er aan.